Jongens toch

Theodor Holman weigert mee te lopen in de collectieve en met name in Amsterdam zichtbare psychosepolonaise waarin zonder om- of uitweg gesteld wordt dat de dood van circa 50.000 Gazanen, van wie naar schatting zeker de helft strijder van Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad was, een GENOCIDE is. Dat is het namelijk niet: ook op een bevolking van 2,2 miljoen in een van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld waarbij de tegenstander in burgerkleding vanuit ziekenhuizen en moskeeën vecht is iedere burgerdode er één teveel, maar een genocide kunnen we dat natuurlijk niet noemen, of we kunnen op z'n minst beargumenteren wat een genocide dan wél is. Een genocide is wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurde: systematisch, doelbewust, op grote schaal en industriële wijze mensen (Joden) in speciaal daarvoor bestemde vernietigingskampen smijten en uitroeien, tot wel 90% van de totale bevolkingsgroep.

ENFIN, wat Holman vooral in Het Parool schrijft is dat hij 'het geweld van Israël begrijpt': niet per se door te stellen dat het moreel of humanitair verantwoord is, maar cultuurhistorisch en existentieel, religieus, emotioneel en menselijk, of zelfs strategisch-militair. Het zijn zaken waar we in een niet-patriottistisch land als Nederland - de meesten van ons vinden Nederland ook maar een schijtland - weinig bij voor kunnen stellen. In Israël heerst een extreem gevoel van nationale identiteit en solidariteit, een diepgewortelde traditie van zorg voor elke burger en soldaat (dienstplicht, dus iedere soldaat is je buurjongen), een gigantische maatschappelijke druk en pikuach nefesh: een mensenleven weegt zwaarder dan alles, en staat en samenleving zijn moreel verplicht er alles aan te doen levens (in casu die van de gijzelaars) te redden. Al vullen we het nu helemaal in voor Holman en die strijd moet hij zelf maar strijden in de krant. 

Wat wél ontzettend goor en laakbaar is, is dat Holman door z'n eigen hoofdredactie voor de leeuwen wordt gegooid - en niet voor het eerst. Nu is een column van Theodor Holman voor Het Parool veel minder belangrijk dan goed uitleggen wat de heetste matchahotspots zijn - de magazinemeiden rennen van hot naar her om maar niet afgeblaft te worden door Judith Zilversmit - en weten welke kleur poep Sylvia Witteman nu weer onder haar schoen heeft, maar het afdrukken van deze stemmingmakerij, oproepen tot broodroof en feitenvrije naar antisemitisme riekende drek schuurt op heel veel vlakken. Op vlakken van loyaliteit, integriteit, solidariteit, principialiteit, enzovoorts. We kunnen niet eens stellen dat de hoofdredactie van Het Parool zwicht voor commerciële of politieke druk, ze geven die briefschrijvers waarschijnlijk groot gelijk. Het maakt dit handelen van de hoofdredactie moreel verwerpelijk, of toch zeker moreel dubieus, en onder de streep weten we allemaal waar ze op aansturen. Joepie! Nog meer kleuren poep onder de schoen van Sylvia Witteman!

Free free Theodor!

Het gaat bij Het Parool de laatste tijd veel over Theodor Holman. De man kan schríjven, en raakt snaren, maar omdat-ie z'n eigen koers vaart soms ook gevoelige. En toen dacht Sylvia Witteman: goh nou ik wil dat mooie plekje van Holman ook wel! Handig natuurlijk dat je man eindbaas is bij DPG, en zo moet Holman inleveren en mag Sylvia Witteman straks haar extreem interessante stukjes in Het Parool schrijven. Hoe ze op de tram staat te wachten, dat ze op de markt is geweest, welk kastje ze nu weer heeft gevonden en wat dies meer zij. En nu staat Het Parool al dagen vol met opinie & lezersbrieven óver Theodor Holman, vooral sinds deze knaller. Alsof ze bij Het Parool tijdens het uitrangeren van Theodor Holman toch nog even willen laten zien dat er discussie is óver Theodor Holman. Het boeit Holman zelf vast weinig, maar het voelt wel alsof er net iets te veel eindredacteurtjes blij zijn dat de Grote Boze Holman wordt gekort. Free free Theodor!

Mooi om even bij stil te staan

Hadden wij helemaal gemist maar afgelopen woensdag was de 95e verjaardag van Che Guevara, de makker van Fidel Castro die ervoor heeft gezorgd dat mensen in Cuba een prima leven kunnen hebben, zolang ze zich maar niet met de politiek bemoeien. Gelukkig is daar Het Parool, de krant die enorm gelooft in democratie zolang het volk maar de juiste mening heeft, om samen met hoogleraar annex Internationale Socialist Pepijn Brandon (een soort Paul Cliteur, maar dan links dus dan is er geen ophef) 95 kaarsjes uit te blazen en antwoord te geven op de vraag: wat zou een dode moordenaar er allemaal van gevonden hebben?

Jaja, hij leeft nog steeds

Shoutout naar onze Don Arturito, die is ook al bijna 100, maar zijn levenswater lengt hij iedere ochtend aan met een paar druppeltjes bachbloesem (en met een paar druppeltjes medronho, maar dat is weer een ander verhaal) en dat zorgt niet alleen voor een natuurlijke ondersteuning van de menopauze, het zorgt er tevens voor dat je geen onhebbelijke lul wordt. Bovendien is Arturito nog zo kwiek en schrander als een hinde - lees maar eens hoe hij nog steeds vrolijke voetstappen achterlaat in de treurige toekomst van Europa. Enfin, genoeg gekwijld, en aan het andere kant van het spectrum heb je dus Henk Spaan, die chagrijnige opa die op een verjaardag in de hoek van de kamer tegen de sanseveria staat te mopperen dat Marcelo Bielsa niet de trainer van Ajax is geworden. Dat van Marcelo Bielsa, dat heeft hij ooit gelezen op het internet, bij zo'n kliek hippe voetbaljongens die een erectie krijgen van Bielsa. Over het internet gesproken, daar kan Henk Spaan vanaf vandaag helaas niet meer op, want Internet Explorer is ermee gestopt. Enfin, in het levenswater van Henk Spaan zit geen bachbloesem, door zijn aderen loopt vloeibaar rouwboeket. Henkie - in Amsterdam noemen ze 'm meewarig Dr. Emmett Brown - zette ooit een heel dikke punt onder zijn carrière als serieus te nemen figuur met het fenomenale gedicht 'Kasper Dolberg', met absoluut hoogtepunt het alineaatje 'Dolberg maakt geen deel uit - Van de selectie', zeggen ze bij Fox. De wereld lachte en huilde tegelijk: Henk Spaan was dood, alleen wist hij het zelf nog niet. Nu deelt Spaan 'punten' uit in Het Parool en meestal vergeet hij na twee zinnen alweer waar hij bij zin één aan was begonnen. En zo kon het dus gebeuren dat Henk Spaan begon aan een niemendalletje over Louis van Gaal en drie zinnen later zijn eigen as uitstrooide over de De T. en de 'commentaren van Duk, De Winther en De Winter'. Enfin, bij De Telegraaf zijn ze oud en wijs genoeg hun eigen boontjes te doppen, en bovendien happen ze toch naar iedere scheet, dus we stappen weer weg uit de frontlinie. We moesten vooral lachen om de tweetjes van Don Arturito. Boks ouwe.